AFGANISTANI

Nga Zade Kuqi

Këndoj e qaj për fushat e mbushura

me ndryshk armësh të copëtuara,

ara të mbjellura me shumë plagë e buçitje zërash

dhe ujitur gjithnjë taze me kaq shumë gjak,

rrënoja shpirtrash e trupa cung, grirë si nga makinat.

Disa të lakmojnë, derisa të tjerëve ju dhemb,

në hapje fushash të nxirra e gryka bjeshkësh,

zëri i erës që po ik me detin për dikund më larg.

Oh, ka kohë që pranverat tua kanë vdekur

e rrugët që sjellin fund për gjithçka, por shpresë

për asgjë,

si u mësuan pa rrahje fëmijësh, pa një sferë qelqi

në duart e tyre ose një pupël shpendi…

por me kaq hapa burrash

që ikin çdo ditë në luftë.

Unë i shoh majat e larta, lotët e mi i zmadhojnë,

si rrinë mbytur me kokat në mjegulla,

përdredhur paksa nga era dhe dredhitë e planetit,

si çallmat e mullave, që thirrin pa pra vdekjen e gjorë.

Të gjitha ditët me diell të janë bërë plagë mbështjellur me re pluhur kaq amorf!

Si të mbrohesh nga qiejt shurdh, horizonti i verbër,

e nga luftëtarë të zjarrtë

që lindin e zbresin nga çdo anë,

çdo ditë në tokën tënde

e si ta mbrosh veten nga vetja jote,

gjersa trupit terri e drita vriten çdo çast?

Erërat po shkojnë dhe u kthyen, por vetëm aroma lufte

sjellin me vete, andej-këtej,

këtu ku çdo gjë lind e vdes në luftë,

edhe fara mezi në një të çarë toke nga granada,

edhe hëna si lëmsh arnash, por që s’del,

edhe puthja përgjysmë...

Këndoj e qaj për arat e mbjellura me fletët

dhe gjembat e mbetur nga varret dhe trupat,

shumë plagë bërë ugare dhe shumë gjak ujitur ngadalë.

Këndoj për fushat e mbushura

me ndryshk armësh të copëtuara,

e trupa njerëzish, si zhënga mishi për korbat e qentë,

rrënoja shpirtrash rrotull dhe trupa të cunguar

në pjesë të vogla.