Dishati në Vjeshtë

Përgatiti: miremengjes.net

Pas zhurmës së verës dhe ritmit të shpejtë të jetës në bregdet, Shahin Ahmeti vendos të largohet për disa ditë drejt fshatit të tij të lindjes, Dishatit (viti 2023). Një rikthim që nuk është thjesht udhëtim fizik, por udhëtim shpirtëror drejt kujtimeve, rrënjëve dhe qetësisë së natyrshme që vetëm vendlindja mund të ofrojë.

Shahin Ahmeti ne foto

Rruga drejt fshatit kalon përmes Shalsit, duke u ngjitur për në Qafën e Dishatit – një shteg që për shumëkënd do të ishte i vështirë, por për Shahinin është i mbushur me kujtime nga fëmijëria dhe rinia. “Lodhja me këmbë zëvendësohet nga kënaqësia për të shkelur në vendet ku ke jetuar dikur,” shkruan ai, duke na kujtuar se koha e kaluar lë gjurmë që nuk zhbëhen lehtë.

Kur arrin në Qafë, ndalet për të pushuar. Ajri i freskët mbart aromën e parë të vjeshtës, sjellë nga shirat e fundit. Lëndinat janë të qeta, ku një tufë lopësh të Ramizit kullosin të pashqetësuara, si simbol i një jete të pandryshuar prej dekadash.

Fshati është thuajse bosh. Banorët e mbetur janë të paktë, por aktivë – secili i përkushtuar të rregullojë çatinë e shtëpisë së tij përpara se të vijë dimri. Shahini bën të njëjtën gjë. Sepse shtëpia, siç thotë ai, është më shumë se një ndërtesë – është çlodhje dhe hajmali, një vend ku ndihesh i mbrojtur, i tëri.

Ky rrëfim nuk është vetëm për një fshat malor shqiptar – është për të gjithë ata që e ndiejnë mallin për vendin e tyre të origjinës. Është për ata që për një çast duan të ndalojnë kohën dhe të prekin një copë jete që nuk kthehet më, por që vazhdon të jetojë në kujtime, në aroma vjeshte, dhe në zhurmën e lopëve që kullosin të lira.

Ky artikull është përgatitur nga portali miremengjes.net