Njeriu që nuk heshti kurrë për Çamërinë- Ibrahim D.Hoxha

Artikull i prodhuar nga miremengjes.net

Në një kohë kur fjala ishte e rrezikshme dhe e vërteta një barrë që peshonte shumë, një njeri e mori këtë barrë mbi supe dhe nuk u përkul kurrë: Ibrahim D. Hoxha, studiues, publicist, folklorist dhe një nga zërat më të palodhur të çështjes çame.

Ai nuk kishte zyrë. Nuk kishte as magnetofon, as aparat fotografik, as ndihmë nga shteti. Kishte vetëm një penë dhe një pasion të zjarrtë për historinë e mohuar të Çamërisë. Jetonte në një apartament të zakonshëm, ku banesa ishte edhe arkiv. Por ajo që e bënte të pazakonshëm ishte vendosmëria për të mos heshtur.

Kur e përjashtonin nga një derë, hynte nga dritarja. Kur e shpërfillnin, botonte. Dhe kur libri i tij "Nëpër udhën e penës shqiptare” rrezikoi të përfundonte në karton, zvarritja burokratike i shpëtoi jetën një vepre që më pas u vlerësua nga profesorë dhe universitete në mbarë Europën.

E kujtonin si "i padëshirueshëm", por në të vërtetë ishte më i nevojshmi. Sepse kur të gjithë flinin ose heshtnin, ai rrinte zgjuar. Shkruante, mblidhte këngë, dokumentonte figura që regjimet përpiqeshin t’i fshinin nga kujtesa. Nga Hasan Tahsini te Abedin Dino, nga vallet çame te tragjedia e shpërnguljes, Hoxha nuk reshti së foluri.

Ai nuk bënte kompromis. Jo nga krenaria, por nga ndjenja e detyrës ndaj brezave që kishin për të ardhur. Në një nga takimet e fundit, me sy të lodhur dhe buzëqeshje që s’kishte ndryshuar kurrë, tha thjesht:— “Më duket se ia dolëm edhe këtë herë!”

Dhe po, ia doli. Në një sistem që heshtjen e kërkonte si normë, Ibrahim Hoxha zgjodhi të ishte zëri i ndërgjegjes shqiptare.

Çështja Çame nuk është e shkuar – është plagë që kërkon drejtësi

Sot, kur flasim për demokraci, për identitet dhe të drejta, nuk mund të harrojmë një nga plagët më të thella të kombit shqiptar: Çamërinë. Një tokë që i përket Shqipërisë, një popull i ndarë me dhunë, një histori e fshirë me qëllim.

Hoxha nuk e ngriti këtë çështje për lavdi personale, por sepse Çamëria është amanet. Dhe amanetet nuk tradhtohen.

46 vjet pas tragjedisë, çështja çame është ende e paadresuar. Vallë, sa herë do duhen të ngrihen këngët e vjetra për të na kujtuar se kemi harruar një pjesë të vetes? Sa artikuj si ky do na duhet të shkruajmë që historia të mos fshihet?

Koha për bashkim, jo për heshtje

Sot, më shumë se kurrë, është koha të bashkohemi rreth thirrjes:“Shqipëria mbi të gjitha” – pa dallime, pa interesa të vogla, pa mëri partiake.

Shoqëria Politike Atdhetare “Çamëria” i hap dyert për këdo që mban këtë ideal në zemër. Sepse çështja çame nuk është monopol i askujt, por përgjegjësi e të gjithëve. Dhe askush nuk duhet ta përdorë për përfitime politike apo personale. Ajo është një plagë që kërkon drejtësi, jo harresë.

Nëse ka një mesazh që trashëgimia e Ibrahim D. Hoxhës na lë, është ky:Mos hesht. Mos u përkul. Mos e harro Çamërinë.

Nëse e ndjeve këtë histori, shpërndaje. Le të jetë kjo zëri që mungoi për shumë vite. Le të flasim për Çamërinë, me dinjitet e pa frikë.— miremengjes.net