Që nga koha e Noes / me Natasha Xhelili

Natasha Xhelili

Jeta dhe formimi

Natasha Xhelili ka kryer studimet e larta në Universitetin “Eqerem Çabej” në Gjirokastër, në degën e gjuhës dhe letërsisë shqipe. Poezinë e saj të parë e shkroi në moshën 10-vjeçare, ndërsa ciklin e parë poetik e botoi në vitin 2000.Shkruan poezi, prozë dhe shkrime kritike mbi fenomenet letrare dhe zhvillimet e kohës, të publikuara në shtypin letrar periodik dhe në mediat online.

Ajo bashkëpunon gjithashtu me revistën për fëmijë “Ylberi plus” në Maqedoni.

Ka botuar poezi në disa gjuhë të huaja si anglisht, italisht, frëngjisht dhe maqedonisht.

Është përfshirë në disa antologji poetike dhe ka marrë pjesë në aktivitete letrare brenda dhe jashtë vendit. Për disa vite ka qenë nënkryetare e Klubit të Krijuesve Jonian në Sarandë.

Çmime dhe arritje

• Fituesja e Çmimit të Parë për tregim të shkurtër në Tetovë, Maqedoni.

• Fituesja e Çmimit të Parë për tregim të shkurtër në konkursin anonim në Gjilan, Kosovë.

• Fituesja e Çmimit të Tretë për poezi në Festivalin e Poeteshave në Shkodër.

Botimet

• 2013 – Vëllimi poetik “Mali sheh një ëndërr”

• 2014 – Vëllimi me tregime “Perdja e mbrëmjes”

• 2016 – Vëllimi poetik “Lotët e zjarrit”

• 2019 – Vëllimi me tregime për fëmijë “Ninullat e Hënës”

• 2020 – Libri me recensione letrare “Gjurmët e fjalës”

---

Poezi nga Natasha

QË NGA KOHË E NOES

Që nga kohë e Noes

Kam shpirtin e lejlekut

Fluturoj e kthehem 

Në folezën tënde.

Çdo pranverë ndërtoj 

Shtëpinë te një plep 

Me baltë e me kashtra 

Me zemër në sqep. 

Në vjeshtë shtegëtoj 

Në vise të largëta

Atëherë kur më doje

Atëherë kur të doja.

Dimëroj në plagët 

Që hapëm me fjalë

Strukem në kujtimet

E zemrës së vrarë.

Që nga kohë e Noes 

Kam shpirtin e një mjellme

Nëse ti nuk je

Tretem mbi liqen.

KTHIMI 

U ktheva

Rrugët vrapojnë si atëherë

Përtej xhamave të autobusit 

Një dritë vijëbardhë çan qiellin si shigjetë.

Atdheu parakalon me të gjitha ngjyrat.

Deti pret përflakjen e perëndimit 

Fusha pret t’i rritet gruri që t’i zgjoj mëmësinë 

Ti më pret të vij në takim 

Edhe pse e di se nuk do ta bëj atë ndalesë 

Poezia pret t’i shkruaj vargjet

Si zogjtë e vegjël në folenë e trumcakut 

Presin të çukasin sqepin e nënës

Anija ime e ankoruar pret prej kohësh 

lundrimin drejt ishullit të panjohur

Mbrëmja pret t’i fshij lotin e trishtë 

për ditën që po ikën.

Pritjet i gjunjëzohen shpresës

Ç plagë të shëroj më pare?!

QELIA

Unë e di që s’të pëlqen qelia

Ku ndrydhesh egër, prangat dot s’i heq,

Lufton me veten, të mungon liria,

Kërkon horizontin që diellin ndjek.

Të kam parë si thinjesh në vetmi,

Si flatrat t’i bren ashpër mërzia,

Botës i mbyll portat, si konti Ugolin

Sulesh i pashpresë drejt duarve të tua.

Aty në qoshe s’mund të rrish i heshtur

Të gjunjëzohesh, të presësh nga lart,

Dritës ëndrrat s’mund t’ia mbash fshehur,

Se uragani në brigje furinë përplas.

 VIJ NGA ERRËSIRA 

Unë vij nga errësira

Ç’ëndrra mund të të tregoj?

Ç’dilema mund të të zgjidh?

Këtu hiri mbulon malet dhe lumenjtë,

as agim i purpurt, as perëndim i zjarrtë nuk ekziston.

Stinët fluturojnë si hijet nëpër sirtarët e shikimit,

kopshti im nuk çel,

drita nuk më zgjon,

fqinjët lozonjarë nuk më prekin shpirtin.

Frika valëvitet si një flamur i padukshëm,

nuk di ta lexoj, nuk di ta ndjej.

Por ti je drita që shpërndan hije,

një urë mbi greminat e brendshme,

një zjarr që rrëzon muret e natës.

Në duart e tua njoh botën,

në zërin tënd lexoj ankthin, gëzimin, dëshirën.

Ti je agimi që nuk pyet për errësirën,

nata bëhet prehje, humbja bëhet rrugë.

Edhe kur gjithçka duket e shuar,

do të ndjek dritën tënde,

si hënën që nuk e fik asnjë re,

si një yll që shpërndan errësirën në dritë.