Të flasësh për Gazën nuk është një akt politik, por human

Të flasësh për Gazën, nuk është një akt politik, por human

Nga KLEVIS ELEZI

Në një botë ku teknologjia përparon me shpejtësi marramendëse dhe shoqëritë shijojnë luksin e konsumit, ekziston një vend ku jeta e njeriut ka humbur çdo vlerë. Ky vend është Gaza, një hapësirë e ngushtë e kthyer në ferr të përditshëm për mbi dy milionë njerëz, ku fëmijët nuk rriten me ëndrra, por me frikë, dhimbje dhe urinë e përhershme. Lufta në Gaza nuk është më thjesht një konflikt mes dy palëve, nuk është më as një debat politik mbi territore, siguri apo ideologji. Është një katastrofë humanitare, një shfarosje e heshtur që ndodh para syve të botës dhe që shpesh trajtohet si një shifër e ftohtë në raportet e organizatave ndërkombëtare.

Çdo ditë në Gaza lindin fëmijë që nuk dinë çfarë është qetësia, nuk dinë çfarë është drita e një shkolle të sigurt apo ngrohtësia e një krevati. Ata lindin dhe rriten në një realitet ku uji i pijshëm është luks, ku ushqimi mungon, ku spitalet nuk ekzistojnë më sepse janë shembur nga bombardimet.

Nëse bota do të kishte një ndërgjegje të përbashkët, ajo do të ndalonte këtë tragjedi që po zhvillohet para syve tanë. UNICEF paralajmëron se qindra mijëra fëmijë janë të rrezikuar nga kequshqyerja akute. Raporte të organizatave mjekësore ndërkombëtare tregojnë se në vitet e ardhshme pasojat e luftës do të jenë edhe më të rënda se vetë bombardimet, pasi mungesa e ushqimit, sëmundjet dhe trauma psikologjike do të çojnë në mijëra vdekje shtesë. Dhe të gjitha këto po ndodhin sepse një popull i tërë është mbërthyer në një bllokadë që nuk lejon as ushqimin më bazik, as ilaçet më të domosdoshme, as oksigjenin për të mbajtur gjallë të plagosurit.

Por më tragjikja është fakti se viktimat kryesore të kësaj lufte janë fëmijët. Në çdo konflikt të armatosur, gjithmonë ekzistojnë viktima civile, por Gaza është kthyer në një laborator shkatërrimi ku çdo fëmijë është potencialisht i dënuar. Organizata Save the Children ka përdorur shprehjen “shkatërrim psikologjik total” për të përshkruar gjendjen e fëmijëve në Gaza. Të vegjlit nuk luajnë më, nuk kanë më shpresë për një të ardhme. Ata kanë parë prindërit e tyre të vdesin, kanë dëgjuar zhurmat e pandërprera të bombave, kanë jetuar netë të tëra të uritur e të etur, të fshehur në bodrume apo nën rrënoja. Në vend të lodrave, ata mbajnë në mendje imazhet e gjakut dhe krismave. Në vend të shkollës, ata mësojnë të mbijetojnë mes pluhurit e rrënojave. Në vend të një fëmijërie normale, ata trashëgojnë trauma që nuk do t’i shërojnë kurrë.

Arsimi është bërë një luks i paarritshëm. Mijëra shkolla janë bombarduar ose janë shndërruar në strehimore për të zhvendosurit. Mbi gjysmë milioni fëmijë janë sot pa qasje në arsim. Kjo është një “gjeneratë e humbur”, një brez i tërë që nuk do të ketë mjetet më bazike për të ndërtuar të ardhmen e vet. Dhe kjo nuk është thjesht një pasojë kolaterale e luftës, por një formë e re e shfarosjes së një populli përmes asgjësimit të së ardhmes së tij. Kur shkatërron shkollat, nuk shkatërron vetëm muret, por shuan shpresën për dije, për liri dhe për jetë.

Ndërkohë bota, e ndarë në dysh, hesht ose reagon me fjalë të zbrazëta. Në njërën anë, në qytetet e mëdha të botës, fëmijët jetojnë në bollëk, shkojnë në shkolla të sigurta, ëndërrojnë për të ardhmen dhe gëzojnë mbrojtjen e institucioneve. Në anën tjetër, në Gaza, fëmijët nuk dinë nëse do të zgjohen të gjallë nesër. Ky kontrast është fytyra më e shëmtuar e padrejtësisë ndërkombëtare. Heshtja përballë kësaj tragjedie nuk është neutralitet, është bashkëfajësi. Çdo shtet që hesht, çdo lider që mbyll sytë, çdo organizatë që nuk guxon të thotë të vërtetën, bëhet pjesë e krimit.

Megjithatë, edhe në këtë errësirë të plotë, shfaqet drita e rezistencës njerëzore. Në mes të rrënojave, muzikantët e rinj të Gazës vazhdojnë të luajnë me instrumente të dëmtuara, për të mos lejuar që dhuna t’ua shkatërrojë shpirtin. Shkrimtarë të rinj, nëpër platforma si “We Are Not Numbers”, tregojnë historitë e tyre për të mos lejuar që bota t’i harrojë. Ata nuk kanë armë, por kanë fjalën, muzikën dhe kulturën si mjetet e fundit për të mbijetuar dhe për të treguar se ende ekziston shpresë, edhe pse e brishtë.

Por shpresa nuk mund të jetë një arsyetim për të shtyrë zgjidhjen. Bota duhet të veprojë. Nuk mjafton më të flitet për armëpushime të përkohshme. Ajo që nevojitet është një ndalim i plotë i luftës dhe një hapje e menjëhershme e korridoreve humanitare. Paqja nuk është luks, por është e vetmja mënyrë për të rikthyer humanitetin në një vend ku çdo vlerë njerëzore është në rrezik zhdukjeje. Ndihmat duhet të lejohen të hyjnë pa pengesa, spitalet duhet të rindërtohen, shkollat duhet të hapen, dhe mbi të gjitha, fëmijët duhet të kenë mundësinë të jetojnë si fëmijë, jo si viktima të një lufte që nuk e zgjodhën.

Të flasësh për Gazën nuk është një akt politik, është një akt human. Të kërkosh drejtësi për fëmijët e Gazës nuk është një çështje ideologjike, por një detyrë morale. Kur shohim një fëmijë të uritur në Gaza, duhet të shohim një fëmijë të botës. Kur dëgjojmë krismat e bombave atje, duhet të ndjejmë thirrjen e ndërgjegjes këtu. Kur heshtim, ne bëhemi pjesë e asaj heshtjeje vdekjeprurëse që po i shuan jetët e pafajshme.

Historia do të na gjykojë për këtë kohë. Ajo do të pyesë pse bota lejoi që një popull i tërë të jetojë e të vdesë në burg të hapur. Do të pyesë pse fëmijët e Gazës nuk morën kurrë mbrojtjen që u takon me të drejtë sipas çdo norme ndërkombëtare. Dhe atëherë nuk do të mjaftojë asnjë justifikim politik, asnjë arsyetim strategjik. Sepse përballë trupave të vegjël të fëmijëve të pajetë, nuk ka arsye që qëndron, nuk ka politikë që të fal.

Paqja në Gaza nuk është më një çështje rajonale, është një test i ndërgjegjes sonë kolektive. Dhe derisa kjo luftë të ndalet, derisa fëmijët e Gazës të kenë mundësinë të qeshin, të mësojnë dhe të jetojnë si çdo fëmijë tjetër në botë, bota jonë do të mbetet e paplotë, e padrejtë dhe e shëmtuar. Gaza është plagë e hapur e njerëzimit, dhe vetëm kur ajo plagë të shërohet, vetëm atëherë do të mund të themi se kemi bërë diçka për të mbrojtur dinjitetin dhe jetën e njeriut.