Kur Çamëria qante / Ibrahim D.Hoxha

Era frynte e egër atë natë dhe fshatrat e Çamërisë dridheshin nën ankthin e së panjohurës.Nën qiellin pa hënë, shtëpitë ishin të heshtura, por brenda tyre, frika dhe dhimbja bëheshin njësh.

Plakat rrinin të ulura pranë pragut, me duart e rrudhura të mbështetura mbi gjunjë, duke u lutur në heshtje.Burra të heshtur shikonin njëri-tjetrin në sy, duke ndjerë peshën e një historie që po thyhej përpara tyre.Një fëmijë pyeti me një zë të dridhur: “Nëna, ku do të shkojmë?”Nëna s’pati fjalë, vetëm shtrëngoi më fort duart e tij dhe i puthi ballin me lot në sy.

Nën dritën e zbehtë të kandilit, gratë morën me vete diçka të vogël: një copë buke, një ikonë të vjetër, një grusht dhe.Nuk kishte kohë për të marrë më shumë.Të gjithë e dinin se dera e shtëpisë nuk do të hapej më kurrë për ta.Kujtimet mbetën të varura në muret e heshtura, si hije të padukshme të kohëve të lumtura.Nën hapat e rëndë të njerëzve që largoheshin, toka e Çamërisë u dridh për herë të fundit.Ajo i përcillte bijtë e saj drejt një errësire të pafundme, por në heshtje premtonte se do t’i priste sërish.

Ibrahim D.Hoxha

Në rrugën e gjatë të ikjes, asnjë fjalë nuk u tha.Vetëm era ulërinte mbi kodra, duke marrë me vete emrat dhe historitë e tyre.

Por ata nuk u ndalën.Ata i mbanin rrënjët e tyre brenda vetes, duke besuar se një ditë, Çamëria do të zgjohej sërish.

( Fragment i stilit të fuqishëm të Ibrahim D. Hoxhës, ku ai përshkruan me ndjenja të thella dramën e shpërnguljes së shqiptarëve çamë. Vargjet e tij pasqyrojnë dhimbjen e humbjes, mallin për vendlindjen dhe krenarinë e një populli që nuk e harron kurrë tokën e tij.)